Sinds 9/11 zien we een normalisatie van haat tegen vluchtelingen en moslims in het politieke klimaat van Nederland. Inmiddels is de partij van Geert Wilders, die destijds “Minder Marokkanen” scandeerde, de grootste partij van Nederland geworden. Niet voor niets waarschuwde Joodse auteur Arnold Grunberg tijdens de 4 mei lezing dat; “Als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij”. Voor mensen met een migratieachtergrond is daarbij tweederangs burgerschap in Nederland een feit door institutioneel racisme, etnisch profileren, de toeslagen affaire, het boerkaverbod en de toegenomen spionage op moslims en moskeeën. Recent zien we ook dat de genocide op Palestijnen goedgepraat en getolereerd wordt door middel van Islamofobie, waarbij veel Marokkanen zich identificeren met het lot van de Palestijnen. Dit roept onder andere de vraag op hoe het is om als Marokkaanse gemeenschap in Nederland te zijn. Wat zijn de consequenties van het willen uitspreken over deze thema’s en van het tonen van strijdbaarheid in politiek, werk of sociale leven? We gaan met diverse mensen uit de Marokkaanse gemeenschap in gesprek over deze vragen en hoe we samen strijdbaar kunnen optrekken in het huidige politieke en sociale klimaat.
Van Dankbaar naar Strijdbaar: Emancipatie als antwoord op extreemrechts populisme
