In de zomer van 2024 presenteert Huis Marseille nieuw werk van de Nederlandse fotograaf Awoiska van der Molen (Groningen, 1972). Van der Molen, bekend om haar psychologische landschapsfoto’s, begon direct na haar afstuderen in 2003 met het fotograferen van stedelijke omgevingen. Nu, ruim twintig jaar later, toont ze opnieuw ingetogen zwart-witfoto’s van de bebouwde omgeving, waarin sporen van menselijke aanwezigheid te zien zijn. Deze keer richt ze zich op verlichte vensters in de donkerte van de avond.
Over The Humanness of Our Lonely Selves
Je zou kunnen zeggen dat de verlichte ramen functioneren als een scherm tussen de fotograaf (of de beschouwer) en de wereld, tussen een psychologische binnenwereld en de externe wereld van de dingen. Door de ramen vang je een glimp op van het leven dat zich erachter afspeelt, maar je krijgt er geen wezenlijk contact mee. De ramen vormen zowel een barrière in het verlangen naar geborgenheid en het niet alleen zijn als een vergezicht daarop. Ze staan tegelijkertijd voor de wens tot verbondenheid als voor het comfortabel zijn met afstand. In die zin symboliseren de vensters de existentiële eenzaamheid waartoe de meesten van ons zich nu eenmaal in meer of mindere mate hebben te verhouden.
Van der Molens foto’s zijn op te vatten als psychologische ruimtes waarin de fotograaf iets zoekt waarvan ze pas achteraf begrijpt wat het is. Zo zijn haar zwart-witte natuurfoto’s, gemaakt tussen 2009 en 2021, in vele nuances zwart, grijs en wit, meer dan een registratie van de fysieke kenmerken van een landschap. Tijdens haar solitaire wandelingen in de afgelegen natuur probeert Van der Molen door te dringen tot het wezen van een plek. Het ervaren van de terugkeer naar wat de kern van ons bestaan is – de diep doorleefde verbintenis met de aarde, haar cyclische ritme, de kosmos waar wij deel van uitmaken – is wat zij in deze foto’s visualiseert.
Over The Humanness of Our Lonely Selves
In The Humanness of Our Lonely Selves richt Van der Molen zich op de eenzaamheid die inherent is aan het menselijk bestaan. Met monumentale analoge beelden legt ze de rauwe essentie van het landschap vast. Deze beelden weerspiegelen haar persoonlijke ervaring van de oer- en psychologische ruimte.
Over de fotograaf
Awoiska van der Molen (1972) is een Nederlandse kunstfotograaf. Ze staat bekend om haar monumentale zwart-wit analoge beelden die haar beleving van de oerelementen en psychologische ruimte in de wereld die ze fotografeert, weergeven. In 2019 werd Van der Molen genomineerd voor de Prix Pictet, de wereldwijde prijs voor fotografie en duurzaamheid. In 2017 werd haar werk genomineerd voor de Deutsche Börse Photography Foundation Prize en ontving ze de Larry Sultan Photography Award 2017. Van der Molen won de Japanse Hariban Award in 2014 en was finalist op het Hyères Festival International de Mode et de Photographie in Frankrijk in 2011. Haar eerste monografie ‘Sequester’ werd genomineerd voor de Paris Photo / Aperture First Book Prize in 2014 en ontving de Zilveren Medaille voor ‘Best Books from all over the World’ in Leipzig, Duitsland.
Van der Molen studeerde Architectuur & Design, gevolgd door fotografie aan de Minerva Kunstacademie Groningen en Hunter City University in New York. In 2003 voltooide ze haar MFA in Fotografie aan de St. Joost Academie in Breda, Nederland.
Het werk van Van der Molen is onder andere tentoongesteld in Foam Fotografiemuseum, Amsterdam; Huis Marseille, Amsterdam; Kousei-Inn, Kyoto; Les Rencontres d’Arles, Frankrijk; Pier24 Photography, San Francisco; Victoria & Albert Museum, Londen; The Photographers’ Gallery, Londen; FoMu, Antwerpen; en Fotomuseum, Den Haag.
