Het overheidsbeleid zorgt ervoor dat gezinnen vaak langdurig van elkaar gescheiden zijn, wat diepgaande gevolgen heeft voor ouders, maar ook voor kinderen die noodgedwongen zonder hun ouders opgroeien of “vooruitgestuurde kinderen” die zonder ouders zelf verantwoordelijkheid moeten dragen voor de hereniging in een nieuw land. In dit programma staan de ervaringen van deze mensen centraal, en wordt de impact van de huidige wet- en regelgeving zichtbaar gemaakt. Het programma is in het Nederlands en Engels.
Onrecht rondom Gezinshereniging
Hoewel mensen hun best doen om een bestaan op te bouwen, leven ouders die hun verblijfsvergunning hebben constant in angst over de kinderen in de landen van herkomst. Kinderen die het risico lopen van gedwongen besnijdenis tot bombardementen op vluchtelingenkampen. De mogelijkheid voor de ouders om geld te sparen voor gezinshereniging is vrijwel nihil, aangezien vluchtelingen in AZC’s vaak slechts beperkt mogen werken, hun inkomen dienen af te dragen aan COA en daardoor afhankelijk worden gemaakt van leningen. Dit leidt vaak tot het gedwongen worden tot handelingen of werk die de persoon raken in menselijke integriteit, of dat schulden oplopen tot wel €3.000,- of meer. De strikte regelgeving en trage procedures maken gezinshereniging haast onhaalbaar voor veel gezinnen.
Veel kinderen leven lang zonder ouders en groeien op in omstandigheden zonder vertrouwde steun van ouders, hun nabijheid, de dagelijkse aanwezigheid van je moeder is er opeens niet meer. Voor veel van deze kinderen ontbreekt in hun primaire ontwikkeling een gebrek aan stabiliteit, veiligheid en steun. De trauma’s, het verlies aan veilige familiebanden, en de lasten die vaak als kind al op de schouders rusten, hebben gevolgen die ook na de hereniging doorwerken.
Minder gezinshereniging, geen woningen en Syrië gedeeltelijk veilig. Dat zijn de maatregelen die het kabinet wil toevoegen aan het ‘strengste asielbeleid ooit.’
Meerderjarige kinderen van asielzoekers en vluchtelingen mogen straks misschien niet meer nareizen. Vier portretten van getroffen gezinnen. ‘Ik kwam naar Nederland met zoveel hoop’.
