Wie zijn de fotografen achter de foto’s? Bij Fotokroniek gaan we de diepte in: een project, een boek of een werkwijze staat centraal. Op 21 februari leren we drie fotografen kennen via hun meest recente werk, … hun films: Charlotte Dumas, Martine Stig en Marieke van der Velden. Charlotte exposeert momenteel met de tentoonstelling Ao in fotografiemuseum Huis Marseille, van Martine verscheen recent het video-essay The Reflection of the Men, en Marieke legt momenteel de laatste hand aan haar documentaire Children of the Labyrinth. Na de offline vertoning van hun werk gaat moderator Dymphie Braun in de zaal en via de Livecast met hen in gesprek. Waarom treden deze fotografen buiten de hun bekende paden en kiezen ze voor film? En kan je hun fotografenblik terugzien in hun bewegende werk?
LET OP: dit is een tweedelig programma met eerst de offline vertoning van de films en vervolgens een nagesprek dat zowel online als offline te volgen is.
Charlotte Dumas
Ao 青 (‘Blauw’) is de derde korte film van kunstenaar Charlotte Dumas (Vlaardingen, 1977) met het Japanse eiland Yonaguni als gemene deler. Sinds 2015 deed zij onderzoek naar dit eiland en het bijna verdwenen inheemse paardenras dat er vrij leeft. Een somber element in het verleden van het eiland schemert door in haar kenmerkende intieme films en foto’s. In glazen rondvormige objecten, een balletschoentje of een band om een paardenbuik keert een bijzondere kleur blauw terug die een verband legt tussen de Japanse natuur, de inheemse paarden en drie jonge meisjes, wier onbevangen autonomie een nieuwe energie op het eiland brengt. In de tentoonstelling Ao worden de drie overlappende films voor het eerst samen vertoond, aangevuld met foto’s uit hetzelfde project.
Charlotte observeert al bijna twee decennia verschillende dieren, voornamelijk paarden en honden, binnen specifieke posities. Ze is vooral geïnteresseerd in de complexiteit van hoe we waarde definiëren als het gaat om dieren en hoe we waarde toekennen aan onszelf en anderen.
Sinds 2012 is Charlotte bewegend beeld gaan gebruiken naast haar praktijk als fotograaf. Haar eerste videowerk Anima (2012) toont de paarden van Arlington National Cemetery in de VS terwijl ze ’s nachts in hun stallen in slaap vallen. Andere korte en stomme films zijn onder meer The widest Prairies (2013) op de wilde paarden in Nevada die door de buitenwijken van Reno en Carson City zwerven en Work Horse (2015), een verslag van een dag werk van twee houtkappaarden in de bossen van Noord-Zweden. Sinds 2015 werkt Charlotte in Japan voor het fotografische project Stay (2015/2016) over de overgebleven inheemse paarden van Japan. Sindsdien heeft ze veel samenwerkingsprojecten gerealiseerd, waaronder de korte films Shio (2018) en Yorishiro (2020) tot de meest recente mijlpalen behoren.
Martine Stig
In het video-essay The Reflection of the Man (HD, 18”, 2021) worstelt Martine Stig (Nijmegen, 1972) met de betekenis van de mens in een hybride wereld. Door gebruik te maken van en te reflecteren op alomtegenwoordige technologieën zoals gezichtsherkenningssoftware, onderzoekt ze de handeling van het zien, voorbij de verkennende en belichaamde handeling. Speculatief en visueel, met behulp van Rorschach en algoritmen, probeert Martine dichter bij haar niet-menselijke metgezellen te komen en het concept van aanwezig zijn te verbreden
Martine woont en werkt in Amsterdam. Ze studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Den Haag) en aan de Universiteit van Amsterdam, Filosofie. Ze is geïnteresseerd in de verstrengeling van beeld, blik en technologie. Uitgangspunt in haar werk is het fotografische beeld; de voyeuristische handeling: fotografie (werkwoord) en het autonome product: foto (zelfstandig naamwoord). Terwijl ze het medium gebruikt (en er afstand van neemt) onderzoekt ze de rol ervan in de perceptie van de werkelijkheid. Stig publiceerde vier boeken en enkele kunstenaarspublicaties en werkt aan een nieuwe publicatie met FW-boeken.
Haar werk was te zien in Stedelijk Museum Amsterdam, Aperture Foundation (NYC), Huis Marseille (Amsterdam). Haar werk maakt deel uit van collecties van Rijksmuseum (Amsterdam), Nederlands Fotomuseum (Rotterdam), H+F collectie & ABN/Amro collectie. Ook is zij docent aan het Master Instituut voor Visuele Culturen, Den Bosch. Ze was medeoprichter van de praktijk- en op onderzoek gebaseerde kunststichting Radical Reversibility en, recentelijk, de online ontmoetingsruimte WeAlgo.
Marieke van der Velden
Zes jaar geleden wonnen Marieke van der Velden en haar man Philip Brink de Prijs voor Vernieuwend fotojournalistiek bij de Zilveren Camera met hun film The Island of All Together. Nu, zes jaar later leggen ze de laatste hand aan de opvolger: hun nieuwe project Children of the Labyrinth, Parents on the Run Write Letters To Their Children.
Fotografie begon voor Mariek 30 jaar geleden. Toen ze vijftien was kreeg ze van haar oom Cor zijn oude doka-apparatuur. Ze wat gelijk verslaafd. Op negentienjarige leeftijd begon ze haar professionele carrière als autodidact on-the-run lokale fotojournalist. Ruim drie jaar deed Marieke verslag van allerlei evenementen voor kranten in het zuiden van Nederland, racend van dorp naar dorp in haar Opel Kadet.
In 2000 verhuisde Marieke naar Amsterdam waar ze haar studie aan de Fotoacademie (1997-2000) combineerde met het assisteren bij grote commerciële fotoshoots en het starten van haar eigen fotografiepraktijk. In 2006 werd zij uitkozen om deel te nemen aan de jaarlijkse Joop Swart Masterclass van World Press Photo. Sindsdien werkt ze in opdracht voor tijdschriften, kranten, NGO’s, stichtingen en reclamebureaus over de hele wereld. Haar opdrachtgevers stuurden Marieke meer dan 50 keer naar het buitenland om de verhalen van zoveel mogelijk verschillende mensen van over de hele wereld vast te leggen. Al die gesprekken hebben haar veranderd van een verhalenverteller op zoek naar dé waarheid, in een verhalenverteller die de wereld en haar burgers probeert te visualiseren als een oude hobbelige weg met duizenden lagen. Deze nuance heeft geleid tot verschillende zelf geïnitieerde projecten zoals Baghdad Today, A Monday in Kabul, Outside Syria, Letters to Joep, Nederland O Nederland, The Cover en de film The Island of All Togehter. Marieke viel vier maal in de prijzen bij de Zilveren Camera Awards met haar werk.
