Wat gebeurt er als je Nina de la Parra vertelt dat ze te grof is? Dan schrijft ze de beste conference van het jaar, een tirade op orkaankracht over de gruwelen van menstruatie en andere vrouwelijke ongemakken. BloodBitches wordt naar een nog hoger niveau getild door Sanne Landvreugd, die voor de elektronische composities tekende en prachtig saxofoon speelt. Ze vult aan, contrasteert of schept adem- en denkruimte. (- het Parool)
Het is die evenwichtigheid tussen stem en saxofoon, tussen tekst en muziek, tussen deze twee vrouwen, die BloodBitches haar kracht verleent. Het unieke karakter van twee powerhouses die hun sociale analyse niet alleen aan hun baarmoeders verknopen, maar ook aan hun explosieve biculturele identiteit – en die hun ‘intensive experience’ tot uiting brengen in muzikaal-verbale poëzie. Vrouw-zijn, verdrijving, trauma, racisme en schuld stroomt door deze gezamenlijke bloedvaten. De occult en hekserij stroomt als een dieperliggende laag door de voorstelling: hoe helen wij de pijn die ons vrouwen eeuwenlang is aangedaan? De vrouwen die zich niet aanpassen… Explosief, hilarisch, persoonlijk en ontregelend: entertainment van de hoogste duikplank.
